Vastberaden actie personeel
AB V
Coplac: sluiting en staking
Werken
aan gelijke
kansen.
maandelijks magazine jg. 64 nr.4 april 2002 /Aalst - Oudenaarde - Ronse
Feest van de Arbeid
voor alle activiteiten
zie blz. 4
voor a
en
Actie verkeersveiligheid
Op café met Firmin Timmermans
Week van mijn voeten
blz. 2
blz. 4
blz. 21
De productieafdeling van het hout
verwerkingsbedrijf Coplac in
Erembodegem gaat in juni dicht
(lees ook blz. 20). Over alternatieven
viel niet te praten en het afvloei
ingsplan van de directie werd cate-
goriek verworpen door 87 procent
(156 stemmen op 180) van het per
soneel. Op 16 april gingen de arbei
ders in staking.
door
Jos Gavel
Na een eerdere spontane staking
tegen de sluiting, gevolgd door
vruchteloze onderhandelingen,
legde het personeel van Coplac deze
week opnieuw het werk neer. De
deelname aan de actie was massaal,
de sfeer vastberaden, het stakerspi
ket goed bevrouwd en bemand. Niet
te verwonderen: de directie van de
internationale Danzer-groep waar
van Coplac deel uitmaakt, behan
delde de werknemers zonder enig
respect, als wegwerpmateriaal.
Maar de arbeiders lieten zich niet
zomaar fijnmalen.
Rendabel, maar dicht
De kapitalistische logica is niet
alleen autoritair en bikkelhard,
maar voor een gewone mens met
een gezond verstand en dito gewe
ten ook onbegrijpelijk. Coplac is
altijd winstgevend geweest. In
2000 boekte het nog een netto
winst van 100 miljoen frank (bijna
2,5 miljoen euro). Volgens de direc
tie leed de onderneming in 2000
voor het eerst verlies. Maar de juiste
en definitieve cijfers werden (nog)
niet gegeven en iedereen weet dat
een internationale groep naar wille
keur kan schuiven met winst en ver
lies tussen zijn vestigingen.
Daarvoor bestaan meer dan vol
doende boekhoudkundige en
managementtrucs.
De sluiting van rendabele bedrijven
is trouwens geen uitzondering,
maar de regel. Dat weten we uit
onverdachte bron. Een recent onder
zoek van de managementconsul-
tant PricewaterhouseCoopers en
het zakenadvocatenkantoor Bo-
gaert en Vandemeulebroeke leert
dat juist rendabele bedrijven het
meest "herstructureren" en collec
tief mensen afdanken. In twee van
de drie gevallen maakt de "getrof
fen" onderneming winst.
Waarom doen ze het dan? Niet om
de toekomst veilig te stellen.
Meestal enkel en alleen om snel hun
beursnotering de hoogte in te jagen
en de winst te verhogen. Ten koste
dus van de werknemers en van de
belastingbetaler die grotendeels
opdraait voor de kosten (werkloos
heid, brugpensioen).
Asociaal plan
Het aanbod van de Coplac-directie -
het zogenaamde sociaal plan - om
de bittere pil te laten slikken, was
beschamend. Brugpensioen op 50
jaar (de overheid betaalt), een kleine
premie voor herscholing, een zeer
beperkte begeleiding bij het zoeken
naar nieuw werk en een schamele
ontslagpremie van 500 euro per
gepresteerd dienstjaar. Hoewel de
vakbonden waarschuwden dat de
mensen dit niet zouden pikken,
hield de directie arrogant het been
stijf. Het kon haar niet veel schelen
dat er zou gestaakt worden, ze
geloofde toch dat de actie na een
dagje zou stopgezet worden. Als de
stoom een beetje van de ketel zou
zijn.
Bij het ter perse gaan, zag het er
echter naar uit dat de staking wel
degelijk langer zou duren. De arbei
ders eisen een ontslagpremie van
1240 euro en begeleiding.
Vlak voor het Feest van de Arbeid
bewijst het Coplac-drama ander
maal pijnlijk dat de machtsverhou
ding tussen kapitaal en arbeid de
voorbije eeuw niet veel veranderde.
En dat sociaal-economische strijd
noodzakelijk blijft.
De werknemers van Coplac
pikken het niet dat ze als weg
werpmateriaal behandeld
worden en voor een klein prijs
je gedumpt worden.
(foto Carol Verstraete)
x*.
BOND MOYSON
sociaal progressief alternatief
