"ledereen is verantwoordelijk"
"Langdurige
ziekte
mag niet
tot armoede
leiden"
Op consultatie bij
11
jg. 64 nr. 8 oktober 2002
FRANK VANDENBROUCKE
Zelden heeft een minister van
Sociale Zaken zich zo nadrukkelijk
geprofileerd als Frank Vanden-
broucke. Geregeld komt de minister
op de proppen met creatieve voor
stellen die enerzijds besparingen
opleveren en anderzijds de patiënt
ten goede komen. Daar haalt hij
zich wel eens de woede mee op de
hals van artsensyndicaten. Maar
dat is eigen aan de job, vindt hij.
Een gesprek met een gedreven poli
ticus.
- De dure gezondheidszorg is een
mentaliteitsprobleem, zowel bij
patiënten als bij artsen. Bent u er al
in geslaagd om die mentaliteit om
te buigen
Frank Vandenbroucke: "Een beetje
wel, denk ik. Al moeten we daarin
zeker verder in gaan. Ik geloof
alvast dat het mogelijk is om die
mentaliteit in de goede zin bij te
sturen. Eenvoudig is het echter niet.
Ik ben immers niet de minister die
zegt dat elk 'pilletjeke' en elke
behandeling goedkoper moeten.
Niet alleen hebben we daarvoor het
geld niet voor, maar het zou even
zeer een totaal verkeerd signaal
zijn. Het probleem zit immers pre
cies in het feit dat er nogal wat met
medicamenten 'gesmost' wordt. Ik
wil wel de minister zijn die ervoor
zorgt dat mensen die medische
zorg absoluut nodig hebben,
daardoor niet in de financiële pro
blemen geraken. Als socialist vind ik
het onaanvaardbaar dat sommige
gepensioneerden moeten leven van
een pensioentje van 700 euro en
daarvan per maand 100 of 150 euro
moeten besteden een aanzienlijk
Frank Vandenbroucke (federaal minister van Sociale Zaken, sp.a): "Het is voor mij essentieel
dat er veel aandacht en geld wordt besteed aan een degelijke gezondheidszorg, maar tege
lijkertijd wil ik elke euro die ik uitgeef, eerst twee keer omdraaien." (foto Hendrik De Schrijver)
deel van moeten besteden aan rem
geld voor noodzakelijke medica
menten. Dus wil ik daar iets aan
doen. Langdurige ziekte mag niet
tot armoede leiden. Op dat vlak zijn
we in België trouwens wat zelfge
noegzaam geweest. Je hoort
immers vaak dat we over zo'n fan
tastische gezondheidszorg beschik
ken, maar de waarheid is dat men
sen die langdurig ziek zijn en te
maken krijgen met een opstapeling
van remgelden dikwijls financiële
problemen krijgen. Om daar ietwat
aan tegemoet te komen, hebben
we de maximumfactuur ingevoerd.
Dat is een principe waarbij we
nagaan wat de mensen op jaarbasis
moeten betalen voor de meest
noodzakelijke geneesmiddelen en
behandelingen. Als die factuur te
zwaar weegt op het gezinsbudget,
wordt het meest noodzakelijke pak
ket gratis.
De hoogte van het plafond hangt af
van het inkomen. De maximumfac
tuur is op dit ogenblik wel nog in
opbouw. Wat er nu in vervat zit, is
nog beperkt, maar sinds het begin
van dit jaar testen we het systeem
uit.
Uiteraard vergt dat een investering.
Mede daarom leg ik in mijn beleid
zeer sterk de nadruk op het zuiniger
omspringen met medicamenten. Ik
heb het gevoel dat we op dat vlak
inzake mentaliteitsverandering al
iets hebben gerealiseerd. We zijn
echter nog lang niet waar we moe
ten zijn. Binnenkort schakelga ik
dan ook inaar tweede versnelling."
PRIJSDALINGEN
- Wat loopt er precies mis met het
gebruik van geneesmiddelen in
België?
Frank Vandenbroucke: "Eerst en
vooral worden er in ons land
veel genees-
middelen,
antibiotica,
kalmeer- en
slaapmidde
len geconsu
meerd. We
gebruiken dik
wijls ook
medicamen
ten die onno
dig duur zijn,
want veelal
zijn er goed
kopere alter
natieven. Daar
staat tegeno
ver dat we tot
voor kort ach
ter liepen als het erop aankwam om
nieuwe, degelijke geneesmiddelen
in de terugbetaling op te nemen.
Daar-voor bleek immers geen geld
zeer
meer te zijn voor, juist omdat er
elders te veel verspilling is. Dus
beslisteheb ik beslist om een grote
re inspanning te leveren voor nieu
we medicijnen amenten voor voor
onder meer Alzheimerpatiënten en
pa-tiënten met gewrichtsontste
king. Mijn beleid loopgaat dus in
twee richtingen: aan de ene kant
wil ik het vlugger mogelijk maken
om nieuwe, noodzakelijke genees
middelen terug te betalen en aan
de andere kant oefen ik druk uit om
het gebruik van om antibiotica te
verminderen en te kiezen voor
goedkopere generische medicijnen
waar dat mogelijk is.
De maatregel met betrekking
totomtrent generische geneesmid
delen was geen gemakkelijke
beslissing. Uitgangspunt is dat de
sociale zekerheid niet moet op
draaien voor het feit dat dokters en
patiënten kiezen voor dure genees
middelen, terwijl er goedkopere
alternatieven bestaan met precies
dezelfde samenstelling en werking.
We hebben de terugbetaling van
medicamenten nu afgestemd op de
goedkope alternatieven. Als er zo'n
alternatief op de markt is, daalt de
terugbetaling. Wie dan blijft zwe
ren bij het dure origineel, zal meer
remgeld betalen. Eigenlijk komt het
erop neer dat ik wat concurrentie
heb georganiseerd in die sector.
Eigenaardig genoeg is de farmaceu
tische industrie dan plotseling niet
meer zo happig op het principe van
de vrije markt.
Ik stel al gunstige effecten vast: veel
producentenal heel wat bedrijven
van de originele middelenproduc
ten hebben prijsdalingen aange
vraagd. Voordien voelden ze daar
geen nood toe: de sociale zekerheid
betaalde toch meer terug voor een
duur product. Patiënten en artsen
moesten daarmee dus
geen rekening mee
houden, maar ik zag
het effect wel in de
kas van de sociale
zekerheid. Nu voelen
de patiënten wel het
verschil, waardoor ook
de artsen meer naden
ken over welk product
ze voorschrijven. De
farmaceutische
industrie heeft dus
geen vrijgeleide meer
om de prijzen onnodig
hoog te houden."
- Wat heeft de cam
pagne rond het over
matige gebruik van antibiotica
opgeleverd?
Frank Vandenbroucke: "De ervaring
is dat een dergelijk initiatief inder-
3
