VOOR ONZE
MINDER-VALIDEN
Rond gehandicapten, mentaal of lichamelijk, schijnt nog steeds een taboe te hangen. Excuseer mij dat ik
nu even van de os op de ezel spring en afwijk van de wij-vorm, zelfs een verouderde taai aanneem om U
uiteindelijk te wilian wijs maken dat ik het woord taboe hier oprakel om te willen zeggen dat het een on
derwerp is dat niet past op gezellige praatavonden.
Er zijn mensen die vinden dat kijken naar een ge
handicapte ongepast is, dat gewoon handelen met
minder-validen brutaal is, wanneer men hen betrekt
in uw plezier dan getuigt dat van onmenselijkheid
en slechte smaak.
Er zijn ook andere mensen die vinden, dat kijken,
praten en handelen met gehandicapten doodnor
maal is, dat medelijden met minderbedeelden te
verwerpen is. De gehandicapte moet men als een
gewoon mens behandelen. Er zijn mensen die er
van overtuigd zijn dat een handeling, waar de min-
der-vaiide duidelijk gelukkig door is, moet geappre
cieerd worden. Er zijn een paar voorbeelden voor
handen die nog veel als onwelvoegiijk worden be
schouwd en die de gehandicapte toch kunnen ple
zieren seksualiteit (zelfs als dienstverlening),
grapjes en humor zelfs over hun eigen situatie (Ne
derlands Hoop), hen betrekken in dans en vermaak,
het licht op hen richten zeifs al gebeurt dat met
filmkamera's op een karnavalesk podium.
Op de dag van de Prinsencaemere, de dag die in het
teken staat van de ouderen en de zieken, verzamel
den zich 's namiddags in de zaal Madelon een grote
groep gehandicapten en verlaten of geplaatste kin
deren om mee te genieten van de karnaval die hun
„geschonken" werd door de bekende Caemere.
De Voorpost wijdde twee pagina's aan deze zondag
en vatte het gebeuren in de Madeion samen op
'1/14e deel van het artikel. De heer W. Lissens,
schrijver van het stuk, zegt „Het optreden van
een Nederlandse groep die een meisje in rolstoel op
het podium haalde keuren we persoonlijk sterk af".
Een redactie dient inderdaad achter elk artikel van
een medewerker te staan. Het afkeuren van het be
sproken optreden keuren wij af, want a! wie kon
kijken kon zien dat het meisje op het podium zich
gelukkig voeide, de reporter heeft trouwens aan de
moeder gevraagd wat zij ervan vond.
Het was inderdaad een namiddag met een goed
doel, zeker een lovenswaardig initiatief, en er is op
de dag zelf en nadien veel ethisch gepraat opgevan
gen. Lissens schrijft verder nog in zijn artikel dat er
misbruiken waren zoals de omhaling die gebeurde
en hij heeft ook opgemerkt dat andere kinderen
van de gratis foorbonnetjes gebruik maakten. Ge
wone kinderen en ongewone of gehandicapten zijn
niet altijd zo verschillend van mekaar, er waren
trouwens ook kinderen bij die sociaal minderbe-
deeld zijn en daar zijn vee! wat men noemt „nor
male" kinderen bij.
Het is dikwijls zo dat liefdadige mensen o zo ge
voelig zijn en zich zeiden in de plaats van de ge
handicapte stellen, die zelf niets liever wil dan zo
als iedereen behandeld te worden. Toegevingen en
aangepaste infrastruktuur hoeven trouwens niet
door liefdadiger, verwezenlijkt te worden. Elke be-
iastingsplichtige geeft genoeg geld aan de staat op
dat het Rijk de noodzakelijke voorzieningen voor
gehandicapten zelf zou kunnen creëren. Het blijkt
in België echter een gewone gang van zaken te zijn
om privé-initiatief eerst de hete kastanjes uit het
vuur te laten halen en, nadat er jaren aan het
staatshoofd wordt gezeurd, ook iets te doen wat
dan ondertussen al achterhaald is.
Er is die namiddag inderdaad een omhaling ge
beurd met de beste bedoelingen. Men had dat be
ter achterwege gelaten, omdat het niet nodig is,
ook omdat het voor één school was, zijnde het
RIBTO, en omdat de manier waarop de mensen
werden aangesproken - naar gernoed eri niet naar
verstand - niet door iedereen even erg geappre
cieerd wordt.
De inzamelaar deed dit op eigen initiatief omdat
hij vond dat de andere instelling Levensvreugde,
bij zovele inzamelakties hopen geld alleen voor de
eigen school heeft gebeld.
Het is inderdaad een laakbaar feit dat, als er dan
toch privé-akties moeten ondernomen worden,
deze moeten gebeuren zoals prins Bob dat deed ter
gelegenheid van St.-Maarten, waarbij de bevolking
zelfs vanop kerkelijk preekgestoelte werd aange
spoord om te geven voor de gehandicapten van
Aalst, terwijl de opbrengst alleen voor de Katho
lieke instelling Levensvreugde was bestemd. Dit
initiatief kreeg grote weerklank in de Voorpost,
Als deze karnavalviering voor gehandicapten vol
gend jaar doorgang vindt, zou het we! goed zijn de
kinderen niet zo danig lang in een verstikkende
zaai te laten wachten op wat voor hen telt de
foor.
Alles was zo goed georganiseerd dat twee mensen
die niet tot de jolijtmakende prinsenbende behoor
den, de kinderen dienden te voorzien van drank
aan karnavalsprijzen en uit eigen zak.
