s
S-
fiwiMMiiwiiBwi imuMmnvwuai
MMWIIHmmiUMMaNUMMi HMP
-
i
DE BARAKKEN TE MIJLBEEK (AALST)
Zangwijze Dolle Roza
In Mijlbeek tegen de kerk op 't groot mestplein
Waar de barakken allemaal gep/aceerd zijn
Daar kunt ge zien als g'er passeert
Hoe deftig 't volk is gelogeerd
Het is daar goed, wordt gij als 't moet door d'huishuurwet
Met krot en mot, met g heel den boel op straat gezet
Wel maakt daarin toch geen verdriet
Gaat daar naartoe, ge woont subiet.
REFREIN
't Is magnifiek, die villa's aan den boulevard
'tis magnifiek, daar leven z'in groote schaar
En in 't plezier, leeft daar elk op zijn manier
't Is daar gezond, een warme streek in Mijlbeek.
't Is schoon om zien, 't zijn al kasteelen die daar staan,
Waar dat z'het halen, komt op geen mi/joentjen aan
Nen bottoniek, prachtig en chick
Zelfs de trotoirs in mozaik
Eenieder woont daar om het schoonst, lach er niet mee
Dat kost nog geene knop van heur gilet
Voor het publiek geen schooner zicht
Dan den boulevard in 't volle licht.
Een vlek ontsiert het stadsbeeld.
De Barakken.
Die vlek wordt niet alleen vastgesteld te
Aalst, een fabriekstad, met overwegende arme
bevolking, maar in menige andere lokaliteit, om
maar te noemen Dendermonde, Roesselaere,
Thielt, Pcperinghe. enz. Heel het land door
had men af te rekenen met de na-oorlogsehe
miserie, met een van dak beroofde, door ontbe
ring uitgeputte menigte, slachtoffers van de
opeischingen of van de vier sombere bezet
tingsjaren. die ons teisterden: met werkloozen,
met zieken, met invalieden. in een woord,
met het menscheli.ik noodlot. Zij, de edelmoe-
digen, die zich voor de opbeuring van dien
akeligen toestand te pande stelden, bevonden
zich voor een zware en ondankbare taafk.
Elk weet of moet het weten, dat deze nood
woningen daar niet geplaatst werden en blij
ven staan in het belang der stadskas of voor
het louter gemak en plezier der bestuurlijke
en rechterlijke overheden
CD
X
-<
CO
m
2
CO
X
O
't Is daar plezant, want zulke stand is 't liefst alleen
Naar ne café of stamninée is te gemeen
Naar chick hotels, waar 't goed volk zit
Soms met ne crème of patatfriet
Zij zijn voor 't sport, z'halen 't rekord zonder bezwaar
Ook cinema, 'k zeg a mo dat in 't openbaar
Tot in den nacht hoort ge, 't is straf
Nog het consert radiograf.
Eenieder staat, als ge daar gaat, het is curieus
Ze zijn beleefd, wel gemanierd, niet crapuleus
Ge ziet de vrouwen in toilette
't Haar gecoiffeerd op mistinguette
En op zijn fransch doen ze nen dans gedecolteerd
Allé chemiséé, ofwel fox-trot ongegeneerd
Als ge dat ziet, zeg maar gewis
Dat in Mijlbeek plezierig is.
Voor 't slot v.an t lied, vrienden ge,ziet wat nier omgaat
Vliegt ge metxlank, met g'heel den boel soms op straat
In Mijlebeek ligt al 't profijt
Ik weet, dat ge daar welkom zijt
Op tijd en stond komen van 't front, barakken toe
Verhuurd per maandniet kostelijk, ge weet wel hoe
Maar 't veertig franken, 't is niet te duur
't Werk van ons schoon stadsbestuur.
De geldelijke opofferingen van oprichting en
onafgebroken onderhouds- en herstellingswer
~ken der Barakken; het aanleggen voor deze
bevolking van eehe gansch kostelooze waterlel
ding en openbare elektrische verlichting; he
reinhouden der pleinen en ruimen der aal
bakken; het plaatsen van afsluitingen, baree
len en stalling, al het geld, daartoe vereisc'nt
is een druppel water in de zee, vergeleken bi.'
de opbrengst den geringen huurprijs, die ge
vraagd wordt... maar zelden betaald wordt. We
spreken liefst niet over de meerderheid der
Barakenbevolking, die uitsluitend leeft van
den openbaren onderstand.
Wij hebben bewezen, dat, door het opbou
wen van honderden woningen, aan de vooruit
ziende en plichtbeseffende inwoners der Ba
rakken. sedert langen tijd, de geKvenheid ge
geven werd. onder do aller gunstigste voorwaar
den. een beter onderkomen te betrekken. Eeni-
ge hebben van die gelegenheid gebruik ge
maakt; andere blijven onverschillig, en nog
andere voelen zich, in dat milieu zoo thuis,
dat zij voor geen nieuwe kostelooze woning
zouden wiilen ruilen...
Men trachte zoo spoedig mogelijk uit dien
treurigen toestand te geraken. Daartoe is
rechtzinnige medewerking en ware eendracht
vereischt.
PETRUS VAN NUFFEL.
maal naar haar begrafenis in Diks-
muide geweest.
V.O. Op een moment zijn de ba
rakken verdwenen
De Witte Wij zijn in 1950-1951
naar de manke pasterstraat (Pas
toor Lauwerijsstraat) komen wo
nen. De laatsten zijn verhuisd één
maand voordat ze aan de Bloemen
veiling begonnen zijn. We zijn al
lemaal verspreid geraakt naar de
Bevrijdingsstraat, 't Saar, Korea,
den Tir, naar allemaal huizen in de
zelfde stijl. Daar hebben we alle
maal spijt in dat we allemaal ,,uit-
eengeroeid" zijn.
Sommigen hadden nog veel kinde
ren en werden in die kleine huize-
kes gestoken. Waar en hoe dat ge
sliep, dat interesseerde hen niet.
De barakken werden verkocht en
daar hebben ze nog veel aan ver
diend 't Stadsbestuur moest niet
van die mensen hebben. We waren
„barakkensoort".
Een barak is een aardige naam,
maar moest ik er morgen weer
naartoe mogen gaan, direkt. Veel
mannen die in die barakken woon
den, zijn te rijk geworden, ze scha
men zich, ze zijn te fier geworden.
Ge moet toch niet beschaamd zijn
daarover.
Zie, als ze hier weten dat ge ne
frank meer verdient, bezien ze U
niet meer.
V.O. En hoe zit het hier in de
buurt
De Witte Kunt ge geloven dat
we nu van die veiling meer last heb-
ben dan vroeger in ons barakken.
Die afval van de veiling katjes en
honden die ze hier achterlaten, die
chickées van 't stad die hier ko
men storten.
In de barakken mocht ge niet met
een karre of een auto door (nvdr
eerste autovrije speelwijk of woon
erf van Aalst).
In ons straat hier zitten we met
een muur van de veiling vóór ons
en de muur van Bosteels (Du Pare)
achter ons.
V.O. Wonen hier in de straat
vooral jongeren of ouderen
De Witte Hier wonen er weinig
jonge mensen. Maar het contact is
niet meer zoals vroeger. In de zo
mer zitten de mensen hier op ne
stoel buiten te babbelen of ne keer
te kaarten.
We zijn ook in een bond van de ge
pensioneerden. We gaan veel op
reis met de gepensioneerden on
langs zijn we' eens met autocars
Schockaert uit Wichelen op reis
geweest. We zaten op de autostra
de en dan riepen ze af dat we
niet naar de Rombautsfabrieken
gingen, gelijk in den Aankondiger
gestaan had. Met ons gingen ze
naar een brouwerij, anderen heb
ben ze in een bos afgezet. Ze wa
ren vervroren. En als we dan op
't einde afstapten, moesten we dan
nog 75 fr. betalen in plaats van
59 fr.
Daarmee was het gesprek nog niet
ten einde. Maar zelfs een boek is
soms nog te weinig om mensen
hun leven te laten vertellen
