WWlHaHHHHi
ONZE MARKT MOET AUTOVRIJ
BLIJVEN
Tweehonderd mensen betoogden
...7 op zaterdag 17 mei voor het
1 behoud van een autovrije Gro-
,js te Markt. Rekening gehouden
L-J; met het verlengde weekend
(vele mensen waren weg uit on
ze stinkende stad) en de kor
te organisatieperiode, was de
-'betoging een succes. Niemand
IJ van de manifestanten had trou-
s wens enig persoonlijk, finan
cieel voordeel bij de actie.
Dat kan niet worden gezegd
van de 60 handelaars die 14
dagen ervoor betoogden, per
auto, voor een eisenpakket
-Lj waarvan "doorgaand verkeer
-■*8 over de Markt" slechts êén
puntje was, waar daarenboven
lang niet alle 60 deelnemers
achterstonden
Verschillende middenstanders
uit alle straten van het cen
trum tekenden spontaan onze
petitielij sten PRO AUTOLOZE
J MARKT. Daar we niet systema-
"ri t i s c h °P bandtekeningen jagen,
kunnen gelijkdenkenden steeds
terecht in 'T ROND VIERKANT of
r IN DE GELE LIMONADE, beide in
-| de RIDDERSTRAAT, om de petitie
te tekenen of een lijst mee te
nemen om handtekeningen te ver'
zamelen. Ook affiches zijn op
deze plaatsen verkrijgbaar.
Met de frisse betoging door de
handelsstraten van onze stad er
nu al 2.000 handtekeningen
werd alvast bewezen, dat de pu
blieke opinie - jong en oud-
de Markt als autovrije ontmoe
tingsplaats wil behouden. En
het is wel nodig dat aan het
-stadsbestuur en de handelaars
gte tonen, want sommigen van de-
L ze laatsten denken dat de o -
penbare weg eigendom is van
hun dekenij, en dat ze zomaar
petitielijsten van mensen met
een andere mening mogen kapot-
scheuren, gelijk een "stoker"
uit de Nieuwstraat deed, aan on
p kraam op de topdag van 10 mei
Een waardevol stukje Aalsterse
architektuur verliest door zijn
digging alle aandacht. Stond
het op onze Grote Markt, het
had al lang geklasseerd geweest
Het heeft gelijkaardige stijl
kenmerken als de "Beurs van
Amsterdam". Maar waar staat
het dan wel zul je vragen.
Het staat op het stukje Van
Wambekekaai, dat nog niet af
geschaft is, de schaduw van
en bedreigd door de stankfa
briek Amylum.
Webben van monsterachtig
week behaarde spinnen
omsluieren verkort onbehagen
verstoken achter een rode glimlach
Vele lichten zwaaien op de kust
dansende schakels in inktzwart fluweel
verdraaien en verwijzen naar de haven
opdat de witte kille baai verzandend is
sluiten knijpend de weinige warmte in
kauwen op hoop
en lachen minachtend
wat liefde
slechts tot woord vermoordt
Een golfslag trilt door de armen
en rollend wiegt een zeil
zich zwaar verteerd te pletter
op een roetzwart donker klip
Zoals noten op een hanebalk
huilt de vaste zeeklant
en drinkt zijn glazen beker
In dalende lijn loos ik nog mijn streven
de oren in
van muren
hun haat
in versteende cement
opgepoetst
De sprong
naar het dal
waar ik thuishoor
kost me mijn laatste leven
en ik wil nog niet sterven,
ik ben nog lang niet uitgepraat
al begint mijn inktkleur
zacht te verwazen.
Ik heb nog zoveel te zeggen
maar ik zit op een kille top
en kan dat zwoele dal
toch niet berei ken
De trein speelt
tragedies mee
zijn rol
in mijn melancholie
mijn tirade
mijn sati re
op mezelf
en vanuit de trein
het duister en zijn lichten
vertellen mij
dat ook vroeger
niet gelukkig was
F/jVj toch ,10 ecM c-Avise
op ob rritu zvibiée..
«a/ uer *>e£H VAir POAOrt)
nee
iifrG-
haA* w&r zal ca
Mét nCju Geteu-
ACat ALS SiT VeibOHD
fchIp zou lénCtAAiï
en oe AntSiOtAs*0wenu